Επτά σιωπές κι ένα τραγούδι

Ο Χρόνος κι η Σκιά παντρεύονται στο κάστρο
των λυγμών. Να, άγγελοι ξεπροβάλλουν
από καταπακτές με τις φτερούγες σκονισμένες
και τα γυάλινα μάτια να στάζουν μαύρη δροσιά.

Πίσω απ' τον λόφο η παγωμένη λίμνη.
Τα δέντρα γερμένα όλα προς
την ίδια κατεύθυνση· υπάκουα
στον σκληρό άνεμο του πεπρωμένου.

Η πομπή των επίτιμων καλεσμένων αχνοφαίνεται ήδη:
Πρώτοι οι ίσκιοι των νεκρών, περιχαρείς
για τον πρόσκαιρο αποχωρισμό της μορφής
που σαπίζει στα υγρά υπόγεια, μάταια

ψηλαφίζουν του χρυσόκηπου τα τείχη.
Μετά οι φόβοι των τρελών, τρυφεροί
συνεσταλμένοι εραστές, τρέχουν
να κρυφτούν στ' άλικα μελανοδοχεία

καρτερώντας το αιχμηρό άγγιγμα της αγαπημένης
φτέρης των ποιητών. Αυτοί ζυγώνουν
διστακτικά, χλευαστικά βαίνοντες
αιθέρες, προσκυνητές και μετρονόμοι.

Τελευταία άφιξη του μαύρου γάτου με το αδέξιο βάδισμα
(μυστική παρακαταθήκη σιωπηλής παραφωνίας)
και τη λευκή βούλα στο στήθος,
απατηλή υπόσχεση για την ημέρα μία.

Εμπρός, λοιπόν, γλεντήστε! Μόνο θυμηθείτε
και την παιδούλα στο τραγούδι σας: το λυγερό της
κατρακύλισμα στα σιδερένια σκαλοπάτια
της παραφροσύνης.


-Ανδρονίκη Mαστοράκη-